ابراهیم جعفری (سیاستمدار)

ابراهیم الجعفری از اولین افراد تحت پیگرد رژیم صدام بود؛ وی به همراه گروهی از دوستانش برای خروج از عراق برنامه ریزی کرد؛ جز ایران هیچ پناهگاه مطمئنی برای اعضای الدعوه و دیگر مخالفان رژیم صدام وجود نداشت.
الجعفری و دوستانش هرگز سخن شهید الصدر را فراموش نکردند که بر ضرورت حفظ الدعوه تاکید کرده بود.
آنها در سایه کشمکشهای منطقه ای شروع به ساماندهی و تجدید ساختار حزب الدعوه کردند. الجعفری از جمله کسانی بود که بر ضرورت استقلال در تصمیم گیری الدعوه تاکید می کرد که این مساله به کاهش حمایت بین المللی از آن منجر شد.
هنگامی که مجلس اعلای انقلاب اسلامی عراق تشکیل شد و هدف از آن این بود که چتر سیاسی برای جنبشهای اسلامی باشد، الجعفری به عنوان مسئول دفتر اجرایی آن و نماینده حزب الدعوه در آن انتخاب شد.
در سال ۱۹۸۹ میلادی، الجعفری به لندن رفت و به فعال کردن حضور سیاسی الدعوه در اروپا پرداخت، وی یک سخنران به تمام معنا به شمار می رود، در سخنانش، فقه و سیاست را به خوبی در کنار هم قرار می ده و سعه صدر و دوراندیش است.
اقلیت عراقی خارج از کشور شاهد همایشهای اسلامی و سیاسی فراوانی با حضور وی بوده است، وی حتی رهبر معنوی بسیاری از کاروانهای حج بیت الله الحرام بود، الجعفری منشور اسلامی اقلیت عراقی را نوشت. وی اصول و فقه را به خوبی فرا گرفته و حتی به تدریس علوم حوزه هم پرداخت.
می گویند ابراهیم الجعفری دارای شخصیت کاریزماتیک است که او را حتی در میان رقبا و منتقدانش محبوب کرده است و مساله نامزدی اش برای نخست وزیری از سوی ائتلاف عراق یکپارچه یک مساله ناگهانی و غیر منتظره نبود، بلکه نتیجه سالهای طولانی مبارزه بود، درباره او گفته می شود که شراکت با دیگران را به خوبی بلد است و هرگز عهد و پیمانهایی را که می بندد، نقض نمی کند.
هنگام سرنگونی رژیم صدام به عنوان اولین رئیس شورای حکومت انتقالی انتخاب شد، سپس به عنوان معاون رئیس در دولت انتقالی برگزیده شد و در ادامه به مقام نخست وزیری رسید.
شخصیت ابراهیم الجعفری ویژگیهای مثبت زیادی را در خود به همراه دارد و علاوه بر آن باید به رابطه گسترده اش با بسیاری از رهبران و سیاستمداران اشاره کرد.
آرام ترین سیاستمدار عراقی البته رابطه حسنه ای با مرجعیت عالی شیعه که در آیت الله العظمی سیستانی متبلور است، دارد.
این شخصیت آرام و در عین حال باهوش و دوراندیش، بارها به نقش آفرینی برای حفظ انسجام و یکپارچگی جریان سیاسی وابسته به اکثریت یعنی شیعیان و جلوگیری از شکاف و دودستگی میان گروههای شیعه که خواست دشمنان آنهاست، پرداخته است.